Οι βιολογικές βάσεις της επιθετικότητας
Οι σχέσεις ανάμεσα στη βιοχημεία, τη φυσιολογία και την επιθετικότητα, είναι πολύπλοκες και καθόλου ξεκάθαρες. Ο εγκέφαλος, οι ορμόνες και η κληρονομικότητα είναι παράγοντες που παίζουν το ρόλο τους. Έχουν γίνει πολλά πειράματα πάνω στα ζώα για να ερευνηθεί η φυσιολογία της επιθετικότητας. Σε ένα γνωστό πείραμα, ο Ισπανός ψυχολόγος Χοσέ Ντελγκάντο "διέταξε" έναν επιτιθέμενο ταύρο να σταματήσει μεσώ των ηλεκτροδίων που ήταν συνδεδεμένα με τον εγκέφαλο του. Ύστερα από πολλά τέτοια "σταματήματα", ο Ντελγκάντο ανακάλυψε ότι, γενικά, ο ταύρος είχε γίνει λιγότερο επιθετικός. 
Έτσι, αρουραίοι επιθετικοί, γίνονται ήρεμοι με την εισαγωγή διάφορων ουσιών σε ένα συγκεκριμένο σημείο του εγκεφάλου τους. Μια διαφορετική ουσία, εισαγόμενη στο ίδιο ακριβώς σημείο του εγκέφαλου μπορεί να προκαλέσει έναν ήρεμο αρουραίο να σκοτώσει άλλα ποντίκια. Είναι ξεκάθαρο ότι η επιθετική συμπεριφορά είναι, σε μεγάλο βαθμό, συνδεδεμένη με μια ορισμένη λειτουργία του εγκεφάλου. 
Άλλα υπάρχουν διαφορετικά φυσιολογικά σχήματα πίσω από κάθε είδος επιθετικής συμπεριφοράς. Οι ερευνητές έχουν βρει ότι ορισμένες επιθετικές συμπεριφορές στους ανθρώπους συχνά συνδέονται με εγκεφαλικές δυσλειτουργίες. Σε ανθρώπους με ιστορικό ακατανόητης βίας και σεξουαλικών επιθέσεων, έχουν ανακαλυφθεί ανωμαλίες στο μεταιχμιακό σύστημα και στον κροταφικό λοβό. Έχει επίσης γίνει η υπόθεση ότι η υπερβολική επιθετικότητα μπορεί να προκαλείται από την ύπαρξη ενός επιπλέον χρωμοσώματος "y" στους άντρες, αν και δεν υπάρχουν αποδείξεις που να το επιβεβαιώνουν. Η μόνη ένδειξη, ότι η επιθετικότητα μπορεί να οφείλεται στην ύπαρξη του χρωμοσώματος "y", είναι το γεγονός ότι και στους ανθρώπους και στα ζώα, τα αρσενικά είναι πολύ πιο επιθετικά από τα θηλυκά (και όπως είναι γνωστό, όλα τα αρσενικά έχουν ένα χρωμόσωμα "y", ενώ τα θηλυκά δεν έχουν κανένα). Ακόμα, οι ορμονικές διαφορές μπορεί να παίζουν κάποιο ρόλο.