Ψυχολογική δυσφορία μπορεί να προκληθεί με διάφορους τρόπους - ενοχή για την ύπαρξη εξωσυζυγικής σχέσης, ένταση εξαιτίας μιας κρίσης, απόγνωση για το χαμό αγαπημένου προσώπου, άγχος για την προαγωγή που δεν ήρθε. Ένας τρόπος να απαλλαγεί κανείς είναι να παρατήσει ο,τι προκαλεί ενοχή ή άγχος. Ένας άλλος είναι να βρει κανείς παρηγοριά στη θρησκεία. Άλλα κανείς δε θέλει να παρατήσει τη φιλενάδα του ή τη δουλειά του και η θρησκεία δεν είναι πια το καταφύγιο που ήταν κάποτε. Σε αυτές τις καταστάσεις οι άνθρωποι καταφεύγουν σε κάθε είδους χάπια που τους κάνουν να αισθάνονται καλύτερα χωρίς να αναγκαστούν να παρατήσουν αυτό που κάνουν ούτε να περιμένουν καρτερικά να περάσει η κρίση.
Δυστυχώς πολλοί γιατροί το βρίσκουν πρόσφορο να δίνουν χάπια σαν μια απάντηση σε όλες τις δυσάρεστες καταστάσεις. Περιουσίες ξοδεύονται κάθε χρόνο για να μας ενθαρρύνουν να πάρουμε το ένα ή το άλλο ηρεμιστικό ή υπνωτικό.
Για όλο και περισσότερους ανθρώπους, το να παίρνουν χάπια έχει γίνει μέρος της καθημερινής τους ζωής. Τεχνητά υποκατάστατα τους βοηθάνε να μένουν ξύπνιοι, να κοιμούνται, να τα "βγάλουν πέρα" στη ζωή. Το αποτέλεσμα είναι ότι το αίσθημα του αυτό-έλεγχου εξαφανίζεται, χάνουν την αυτοεκτίμησή τους και τα χάπια γίνονται η βασική πηγή ανταμοιβής στη ζωή τους. Από τη στιγμή που αυτή η τακτική καθιερώνεται, ολόκληρη η συμπεριφορά και η καθημερινή ρουτίνα οργανώνονται γύρω από αυτήν. Τα προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται άλλα παραμερίζονται και μένουν άλυτα. Ακόμα και άνθρωποι που δεν έχουν εθισμό, άλλα χρησιμοποιούν τα χάπια σαν προσωρινή υποστήριξη για να ξεπεράσουν κάποια συναισθηματική αναταραχή (χωρισμό, διαζύγιο), συχνά το βρίσκουν πολύ δύσκολο να τα σταματήσουν. Αν δεν αντιμετωπιστεί το πρόβλημα με άλλους τρόπους παρά μόνο με χάπια, θα δημιουργηθεί ένα νευρωτικό σχήμα που τελικά θα γίνει τρόπος ζωής.
Νεύρωση - το χάσιμο της χαράς της ζωής
Όταν κάποιος αισθάνεται συνέχεια ότι απειλείται από τους πιθανούς κινδύνους της ζωής και πιστεύει ότι είναι ανίκανος να τους αντιμετωπίσει, μπορεί να αρχίσει να βασίζεται όλο και περισσότερο σε νευρωτικούς μηχανισμούς άμυνας. Το νόημα και η χαρά της ζωής χάνονται. Ο νευρωτικός αισθάνεται αβοήθητος και άχρηστος και οι πράξεις του αποσκοπούν στο να μειώσουν τη δυσφορία ή, τη δυσαρέσκεια παρά να πετύχουν κάτι θετικό. Ένα σύστημα αμυντικών μηχανισμών γρήγορα γίνεται απροσάρμοστος τρόπος αντιμετώπισης της ζωής και οι ψυχολόγοι θα το θεωρήσουν παθολογικό.
Η πιο κοινή νευρωτική αντίδραση είναι η αγχώδης νεύρωση. Σε όλο το Δυτικό κόσμο, εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από αυτή. Ένας στους έξι μπορεί να έχει συμβουλευτεί το γιατρό του γι' αυτό το πρόβλημα - "Γιατί αισθάνομαι τόσο άγχος; Από που προέρχεται;" Η ιατρική εξέταση δε βρίσκει οργανικές αιτίες και ο γιατρός αποφαίνεται ότι το άτομο είναι απόλυτα υγιές. Άλλα οι νευρωτικοί δεν αισθάνονται υγιείς. Δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στο άγχος, έχουν ταχυπαλμίες, ιδρώνουν, πονάνε, ασφυκτιούν. Η διάγνωση ότι "δεν υπάρχει γνωστή ιατρική αιτία" απλώς τροφοδοτεί το φαύλο κύκλο του άγχους, που με τη σειρά του κάνει το άτομο να αισθάνεται ακόμα πιο ανίκανο.
Αυτό το φαινόμενο οι ψυχολόγοι το ονομάζουν "διάχυτο άγχος" γιατί δε φαίνεται να έχει μια συγκεκριμένη πηγή. Η ψυχοθεραπεία προσπαθεί να βρει τις αιτίες του προβλήματος και να υποδείξει τρόπους αντιμετώπισής του.
Δυστυχώς πολλοί γιατροί το βρίσκουν πρόσφορο να δίνουν χάπια σαν μια απάντηση σε όλες τις δυσάρεστες καταστάσεις. Περιουσίες ξοδεύονται κάθε χρόνο για να μας ενθαρρύνουν να πάρουμε το ένα ή το άλλο ηρεμιστικό ή υπνωτικό.
Για όλο και περισσότερους ανθρώπους, το να παίρνουν χάπια έχει γίνει μέρος της καθημερινής τους ζωής. Τεχνητά υποκατάστατα τους βοηθάνε να μένουν ξύπνιοι, να κοιμούνται, να τα "βγάλουν πέρα" στη ζωή. Το αποτέλεσμα είναι ότι το αίσθημα του αυτό-έλεγχου εξαφανίζεται, χάνουν την αυτοεκτίμησή τους και τα χάπια γίνονται η βασική πηγή ανταμοιβής στη ζωή τους. Από τη στιγμή που αυτή η τακτική καθιερώνεται, ολόκληρη η συμπεριφορά και η καθημερινή ρουτίνα οργανώνονται γύρω από αυτήν. Τα προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται άλλα παραμερίζονται και μένουν άλυτα. Ακόμα και άνθρωποι που δεν έχουν εθισμό, άλλα χρησιμοποιούν τα χάπια σαν προσωρινή υποστήριξη για να ξεπεράσουν κάποια συναισθηματική αναταραχή (χωρισμό, διαζύγιο), συχνά το βρίσκουν πολύ δύσκολο να τα σταματήσουν. Αν δεν αντιμετωπιστεί το πρόβλημα με άλλους τρόπους παρά μόνο με χάπια, θα δημιουργηθεί ένα νευρωτικό σχήμα που τελικά θα γίνει τρόπος ζωής.
Νεύρωση - το χάσιμο της χαράς της ζωής
Όταν κάποιος αισθάνεται συνέχεια ότι απειλείται από τους πιθανούς κινδύνους της ζωής και πιστεύει ότι είναι ανίκανος να τους αντιμετωπίσει, μπορεί να αρχίσει να βασίζεται όλο και περισσότερο σε νευρωτικούς μηχανισμούς άμυνας. Το νόημα και η χαρά της ζωής χάνονται. Ο νευρωτικός αισθάνεται αβοήθητος και άχρηστος και οι πράξεις του αποσκοπούν στο να μειώσουν τη δυσφορία ή, τη δυσαρέσκεια παρά να πετύχουν κάτι θετικό. Ένα σύστημα αμυντικών μηχανισμών γρήγορα γίνεται απροσάρμοστος τρόπος αντιμετώπισης της ζωής και οι ψυχολόγοι θα το θεωρήσουν παθολογικό.
Η πιο κοινή νευρωτική αντίδραση είναι η αγχώδης νεύρωση. Σε όλο το Δυτικό κόσμο, εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από αυτή. Ένας στους έξι μπορεί να έχει συμβουλευτεί το γιατρό του γι' αυτό το πρόβλημα - "Γιατί αισθάνομαι τόσο άγχος; Από που προέρχεται;" Η ιατρική εξέταση δε βρίσκει οργανικές αιτίες και ο γιατρός αποφαίνεται ότι το άτομο είναι απόλυτα υγιές. Άλλα οι νευρωτικοί δεν αισθάνονται υγιείς. Δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στο άγχος, έχουν ταχυπαλμίες, ιδρώνουν, πονάνε, ασφυκτιούν. Η διάγνωση ότι "δεν υπάρχει γνωστή ιατρική αιτία" απλώς τροφοδοτεί το φαύλο κύκλο του άγχους, που με τη σειρά του κάνει το άτομο να αισθάνεται ακόμα πιο ανίκανο.
Αυτό το φαινόμενο οι ψυχολόγοι το ονομάζουν "διάχυτο άγχος" γιατί δε φαίνεται να έχει μια συγκεκριμένη πηγή. Η ψυχοθεραπεία προσπαθεί να βρει τις αιτίες του προβλήματος και να υποδείξει τρόπους αντιμετώπισής του.
